Powszechna w technikach siła, niszcząca , powodująca kontuzje, mniejsze lub większe uszkodzenia partnera z którym ćwiczymy. Oby tylko na chwilę, na jeden czy dwa treningi ale gorzej jeśli na miesiąc, dwa czy pół roku.
Dlaczego tak się dzieje i dlaczego podczas seminariów (nie z moim nauczycielem) nie słyszę ani słowa na ten temat ? Dlaczego często ćwicząc z zaawansowanymi "hakamowcami" mam wrażenie że chcą mnie dobić do tatami i to możliwie jak najszybciej. Wykazać, że dla słabych nie ma tu miejsca a jakieś tam głupie korzystanie z siły ataku to tylko teoria a w praktyce to niepotrzebne.
Skąd się to bierze , czy z tego, że naturalną reakcją obronną organizmu jest jego spięcie ? A czy przypadkiem w procesie treningowym nie powinniśmy próbować integrować się możliwie najbardziej z atakiem, pochłaniać go i mieć przekonanie, że Aikido, Judo czy Jujitsu to właściwie to samo. A może przedrostek Ju jest już niepotrzebny i zostaje nam już tylko rozwijanie swoich mięśni do granic możliwości, chorując ciągle na "niespełnienie" swoich sportowych ciągot do rywalizacji ?!
Pewnie, że jeśli założymy krótką czasową perspektywę treningową może taki delikwent wytrzyma rygor treningowy i pożyje jeszcze trochę w zdrowiu oczywiście już po zakończeniu przygody z Aikido lub innym sportem czy sztuką walki.
Popatrzmy na japońskich czy ogólnie azjatyckich mistrzów oraz na europejskich. Widzicie różnicę ?
Często widzimy w TV obrazki kiedy to grupa 70-80 latków wykonuje codziennie powtarzaną gimnastykę z radością i bez przymusu. Chcielibyście tak móc w tym wieku ? Zostawcie więc nadmiar siły już teraz, na przyszłość...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz